Actrice Anneke Sluiters

Midden in de Amsterdamse Pijp tref ik Anneke. Het levendige karakter van deze buurt past perfect bij haar. De keuze om Limburg in te ruilen voor de randstad was voor haar onbetwistbaar.  “De meeste castings, repetities, mijn collega's, het werkveld – dat speelt zich hier vooral af,” vertelt ze. “Maar ik zou het ook niet verkeerd vinden om op een dag op een boerderij op het platteland te wonen met wat vrienden en een geitje, 13 kippen en 2 zwijntjes. Ik zie de charme van beide levensstijlen wel in,” voegt ze lachend toe. Haar vroegere Limburgse accent is inmiddels verdwenen. “Ik ben heel gevoelig voor accenten. Als ik hier over de Albert Cuyp markt loop, heb ik ineens een vet Amsterdams accent, en bij mijn ouders in Limburg sluipt die zachte G weer langzaam terug.” Dit aanpassingsvermogen is een waardevolle eigenschap voor een actrice. Het komt ook duidelijk naar voren in haar rol als Frieda in Witte Wieven, een Nederlandse horrorfilm van regisseur Didier Konings. Eerder werkte hij in Los Angeles al mee aan topfilms zoals Star Trek en Pirates of the Caribbean. Deze film vertelt het middeleeuwse verhaal van Frieda, een vrouw uit een streng religieus dorp die wordt afgewezen vanwege haar onvruchtbaarheid. Ze zoekt hulp in een geheimzinnig bos, keert ongedeerd terug, maar wordt beschuldigd van duivelsaanbidding. Frieda staat voor de keuze: trouw blijven aan haar dorp of zich overgeven aan de mysterieuze krachten van het bos.

Limburgse bescheidenheid
Een uitdaging was de rol zeker, vertelt de actrice: "Mijn personage spreekt oud-Nedersaksisch, wat veel weg heeft van een Twents dialect. Bij de eerste lezing van het script samen met alle acteurs klonk het echt nergens naar," grinnikt ze. "In de voorbereiding voor mijn rol als Frieda heb ik enorm veel moeten oefenen om me die taal dus eigen te maken. Dit proces heeft ook te maken met kwetsbaarheid. Je kunt een taal leren, maar het moet niet stereotyperend overkomen. Als je twijfelt en onzeker klinkt, kan het daarnaast geforceerd overkomen. Het was voor mij cruciaal dat het oprecht klonk, omdat deze film heel serieus en vol spanning is. Ik moest ervoor zorgen dat de taal echt bij mij zou passen." Geen twijfel mogelijk of dat gelukt is: Anneke zet een ijzersterk, rauw personage neer waarbij kijkers door haar spel telkens op het puntje van hun stoel zitten. Als ik haar vraag naar wat haar onderscheidt als actrice - in de vaak harde wereld van de filmindustrie -, blijft het even stil. De Limburgse bescheidenheid siert haar. “Ja, dat zullen velen zeggen, maar ik geloof echt dat ik iets eigengereids heb,” verklaart ze. “Mijn keuzes zijn over het algemeen niet vanzelfsprekend; ik heb iets raars en grilligs.” Ze voegt eraan toe: “Ik ben ook niet het typische mooie popje. Mijn gezicht kan in allerlei vormen en gedaantes veranderen. Met mijn rode haar en extreem lichte huid en geen pigment in mijn wimpers en wenkbrauwen heb ik best opvallende en eigenaardige uiterlijke kenmerken. Maar juist die variëteit zorgt er gek genoeg voor dat ik rollen op een andere manier kan benaderen. Ik vind het ook fijn, als ik de ruimte krijg of voel, om me artistiek te bemoeien met een project. Dat kan heel erg gewaardeerd worden.”

Het hele artikel lezen? Bestel hier Navenant editie 4 2024 voor €7,50.