Montenegro

“Kijk daar, een kingfisher”, fluistert onze gids Stephan van Boat Milica. Samen met mijn partner Yves zet ik nog maar net met een houten bootje koers richting Skadar Lake, ook wel bekend als het Meer van Shkodër. “Je herkent kingfishers aan hun felblauwe vacht”, voegt Stephan toe. Met meer dan 281 geregistreerde vogelsoorten is het nationale park een van Europa’s meest toonaangevende vogelreservaten. Terwijl we in de vroege ochtend over het serene water varen, geniet ik van de zonnestralen die mijn huid verwarmen. Op de achtergrond horen we het eindeloze getjirp. Duizenden waterlelies sieren het meer en in de verte torenen met groen bedekte bergtoppen boven de horizon uit. Ik neem plaats op de boeg en vlak voor me vliegt een kroeskoppelikaan rakelings over het water. “Dit is het grootste meer van de Balkan”, roept Stephan vanachter het roer.

Een tweetal dagen eerder rijden we in onze huurauto van de hoofdstad Podgorica naar Virpazar. Dit is onze uitvalsbasis om het sinds 1983 geregistreerde nationale park Skadar Lake te ontdekken. Via een smalle weg komen we uit bij een lokale familie met een drietal houten cabins in hun fruitgaard. Bij de ijzeren poort naast de oprijlaan word ik met een lach van oor tot oor opgewacht. “Zdravo”, ofwel “hallo”, roept de gastheer met een schorre stem wanneer hij mijn hand schudt. “No English”, voegt hij toe en seint dat we hem moeten volgen.  Met diverse handgebaren maakt hij ons wegwijs op zijn erf en ondertussen serveert zijn vrouw ons versgeperst granaatappelsap.

Nadat we het meer vanaf het water hebben ontdekt, is het tijd om de omgeving aan wal te verkennen. Ik stel Google Maps in naar het viewpoint Pavlova Strana op een steenworp afstand van het dorp Rijeka Crnojevića. Ik klem me met beide handen vast aan de handgreep in de auto en snak zo nu en dan naar adem. Via de Panoramaroute 3B, slingeren we over wegen, waar de afgrond zich telkens op enkele centimeters van onze auto bevindt. De spanning verdwijnt na enkele bochten. Panoramische vergezichten over groene bergen en het meer, worden afgewisseld met schattige kerkjes. Na een uur arriveren we bij het viewpoint, waar we een birds eye view op het nationale park krijgen. De Rijeka Crnojevića-rivier stroomt in een hoefvorm om de groene heuvel heen en in de verte zie ik mensen kajakken. “Deze landschappen doen me aan Tam Coc in Vietnam denken”, zeg ik tegen Yves terwijl we ons vergapen aan het natuurschoon.

Historisch Budva
De vijftig tinten groen wisselen we in voor de turquoise wateren van de Adriatische Kust, uitgestrekte zandstranden en historische stadjes. Via de E80 rijden we binnen een uur naar Budva: de volgende stop van deze roadtrip. Stari Grad, het oude stadscentrum, is in de middeleeuwen gebouwd door de Venetianen en nog steeds volledig omringd met een stadsmuur. Voordat we het oude gedeelte bezoeken, maken we een korte wandeling over een goed aangelegd pad langs de rotsen naar Mogren Beach. Halverwege passeren we een bronzen standbeeld van een ballerina, ontworpen door beeldhouwer Gradimir Aleksić. “Wanneer je over het gebronsde beeld wrijft, brengt dat geluk, vooral als je verliefd bent”, weet een Montenegrijn die bij het beeld zit te vertellen. “Er gaan vele legendes rond, maar hierover zijn de lokale inwoners het allemaal eens”, voegt hij toe.

Op de weg terug verlicht de ondergaande zon de stadsmuur lichtoranje. Met het geluid van de zee op de achtergrond wandelen we richting Stari Grad. Authentieke uithangborden, romantische terrassen, geplaveide straten, met mozaïek betegelde kerken en het lichte zeebriesje zorgen voor een mediterrane sfeer. Zoekend naar visrestaurant Jadran, flaneren we langs de mondaine jachthaven, waar het ene luxe jacht naast het andere ligt.

Een stukje Italië in Montenegro
Na een nacht in de badplaats Budva rijden we door na de vestingstad Kotor zo’n 23 kilometer verderop. Deze stad ligt in de Baai van Kotor, die in zijn geheel op de UNESCO Werelderfgoedlijst staat. Bij aankomst pakt de historische stad ons gelijk in. We dwalen door een doolhof aan knusse straatjes, waar waslijnen met was boven ons hoofd wapperen. Pleinen vol met gezellige terrassen, straatmuzikanten en typische restaurants zoals Konoba Scala Santa. Maar ook Venetiaanse paleizen, kerken zoals de 12e-eeuwse kathedraal van St.-Tryphon en musea maken dat ik geen genoeg kan krijgen van de stad die voor lange tijd onder het Koninkrijk van Venetië viel.

Tijdens de voorbereidingen in Nederland las ik over ‘The city of cats’, zoals Kotor ook wel genoemd wordt. Ik begrijp nu waar deze naam vandaan komt. In elk straatje kom ik een kat tegen. Slapend op een trap, spelend op een plein of aan het eten in een steegje. Souvenirwinkels spelen hier dan ook goed op in; menig souvenir heeft de vorm van een kat en er is zelfs een heus kattenmuseum voor de liefhebbers.  

Chic en verfijnd
Wanneer we door de vlindervormige baai rijden, doen de landschappen me denken aan de fjorden in Noorwegen. Spitse bergtoppen rijzen op langs het helderblauwe water en omlijsten kleine stadjes. Onze reis zet zich voort naar het sfeervolle dorp Perast, waar witte, gladgestreken tafellakens, opgepoetst zilveren bestek en kelners in pak de terrassen langs het water sieren. “Willen jullie een tafeltje aan het water?”, vraagt een van de obers. Ik knik ja.

Mijn stoel wordt voor me aangeschoven en voor ik het weet, wordt er al een glas water ingeschonken. “Het ultieme vakantiegevoel”, grapt Yves. Vanuit mijn stoel kijk ik uit over twee eilanden Gospa od Škrpjela en Sveti Đorđe, die vlak voor de kust van Perast liggen. De vele bootjes kunnen je voor een klein bedrag in enkele minuten naar een van de eilanden varen, maar we kiezen ervoor om uitgebreid te lunchen bij restaurant Conte. Onder het genot van een fles Plantaže uit de regio genieten we van een zeevruchtenpasta en gegrilde octopus.

Woeste hoogtepunten
Na vijf dagen is tijd om de Adriatische Kust achter ons te laten en het binnenland van Montenegro in te duiken. Ruige bergtoppen, uitgesleten kloven en groene valleien wisselen elkaar af. Hoe verder we het binnenland in trekken, hoe rauwer de landschappen zijn. “Ik heb de houthaard in de berghut alvast voor jullie aangemaakt”, verwelkomt de gastvrouw ons. Na een autoritje van ruim vier uur komen we aan in Žabljak in het noorden van Montenegro. Hier wissel ik mijn korte broek in voor iets warmers en pak ik gelijk mijn North Face jas uit de koffer. De temperatuur ligt hier beduidend lager dan langs de kust. De komende dagen gaan we het natuurgebied, dat sinds 1982 op de UNESCO Werelderfgoedlijst staat en zo’n 400 km² groot is, verkennen.

“Geniet van het uitzicht, maar wees voorzichtig”, deelt de baliemedewerkster van de lokale VVV me mee wanneer ik een kaart voor de Durmitor Ring Road koop. Deze 85 kilometer lange route brengt ons in ongeveer vier uur langs de meest adembenemende landschappen van Durmitor NP. Kronkelige bergwegen leiden ons langs uitgestrekte grasvelden vol kuddes schapen, rotsige bergtoppen, wilde paarden en traditionele dorpjes waar je niet meer ziet dan een aantal houten hutten, wat rondlopende kippen en berggeiten. De groengele tinten verdwijnen in de winter voor meters sneeuw, waardoor het gebied een geliefd wintersportgebied is bij mensen uit de Balkan.

Voor onze roadtrip door het land van de Zwarte Berg eindigt, hiken we naar de top van Bobotov Kuk (2523 meter), één van de hoogste bergen van Montenegro, die behoort tot het Durmitormassief. We parkeren onze auto bij de Sedlo Pass en starten onze tocht. Onze benen worden meteen op de proef gesteld. Met een pittige klim starten we de route die gemarkeerd is met rood-witte cirkels. Na anderhalf uur komen we op een relatief vlak stuk en wandelen we door een glooiend landschap. Bobotov Kuk lijkt zo dichtbij, maar na onze afdaling naar de vallei wacht nog een uitdagende klim naar de top. “Moeten we echt de staalkabels gebruiken?”, vraag ik met een lichte trilling in mijn stem aan Yves. “Ik denk het. Gewoon stap voor stap en dan ben je boven voor je het door hebt”, moedigt Yves aan. Eenmaal boven durf ik weer om me heen te kijken. In de verte zie ik de bergen op de grens met Bosnië en Herzegovina aan de ene kant en het zwarte meer (Crno Jezero) aan de andere.

Volg de reizen van Kayleigh en Yves via letscoddi.nl en hun Instagrampagina @letscoddi