“Met Parkinson valt best te leven”

Herinner je je nog hoe je reageerde toen je tien jaar geleden de diagnose Parkinson kreeg?
“Ja, gek genoeg had ik een gevoel van opluchting. Met mijn symptomen had ik intussen zelf al aan ALS of een hersentumor zitten denken, allebei met dodelijke afloop. In die zin was ik inderdaad opgelucht dat het kruisje bij Parkinson kwam te staan.”

Wat waren bij jou de eerste symptomen?
“Tijdens het lopen klapte steeds vaker mijn rechtervoet op de grond en tijdens mijn werk als vrijwilliger bij de politie kreeg ik steeds meer problemen met schrijven en vielen me de handboeien uit de hand. Lang verhaal kort: via de huisarts kwam ik bij de neuroloog terecht en daar werd Parkinson geconstateerd.”

Vanaf wanneer begon het echt je dagelijkse leven te beïnvloeden?
“Vorig jaar ben ik afgekeurd om te werken, en enkele jaren geleden ben ik op de slaapkamer niet goed geworden en flauwgevallen. Daarna heb ik echt lange tijd totaal niet meer kunnen bewegen en alleen maar in bed gelegen. Uiteindelijk heb ik een DBS-operatie gekregen (Deep Brain Stimulation, red.) en zijn twee electroden in mijn hoofd ingebracht en vervolgens verbonden met een pacemaker. Sindsdien gaat het echt aanmerkelijk beter met me. Ik heb nog steeds geen enkele last van trillende handen, maar wel van stijfheid in de spieren en bewegingstraagheid. Die pacemaker helpt me daar goed bij, wel in combinatie met medicatie. De hoeveelheid medicatie die ik slik is per dag nog maar de helft van vóór de operatie. Verder beweeg ik zo veel mogelijk, onder meer met een drumstel en op een loopband. Ook heb ik een racesimulator om de fijne motoriek te oefenen. Maar het belangrijkste is misschien wel mijn hond Lewieke, waar ik drie keer per dag mee moet gaan wandelen.”

Het hele artikel lezen? Bestel hier Navenant editie 1 voor €7,50.