Kloosters: balsem voor de individualistische ziel

In 2013 ging ik, individualist, atheïst en stedeling op Peerkepad. Van zondag tot zondag op pelgrimage van Wittem naar Tilburg-Noord. 160 kilometer te voet van het landelijke Zuid-Limburg naar de meest multiculturele wijk van Brabant. Van mijn jeugd, want opgegroeid in het nabije Vaals, naar mijn huidige leven in Tilburg. In zeven dagen van toen naar nu. Door de heuvels, het dal van de Maas en een zonovergoten Kempen, onder leiding van pater Henk Erinkveld, rector van het Redemptoristenklooster in Wittem. Het waren dagen die me iets leerden: kloosters en kloosterlingen hebben ons heden ten dage meer te bieden dan we denken.

In Wittem vertrekt het Peerkepad bij het moederklooster van de Redemptoristen. De pelgrimstocht eindigt bij het geboortehuisje van de Redemptoristenpater Peerke Donders (1809-1887). Peerke was een missionaris die het grootste deel van zijn leven doorbracht onder de melaatsen in Suriname. Maar het naar hem vernoemde pad leidt door een prachtig stukje Nederland en België. Dagenlang wandel ik door weilanden en heidevelden, langs rivieren en bosranden, oude boerderijen en verstilde kloosters.

Individualistische stedeling
Pratend en zwijgend, lopend en rustend, luisterend en zingend met een groep onbekenden die al snel geen onbekenden meer waren. We ruiken het drogende hooi en varen met een pontje over de Maas. De voettocht ontkoppelde mij op weldadige wijze van Facebook, supermarkt en bioscoop. Dat was het eerste wat ik leerde: een pelgrimage is er niet alleen voor gelovigen. Juist de individualistische, atheïstische stedeling kan er zijn hart ophalen.

Lees het hele artikel in Navenant uitgave 5.
Bestel hier Navenant editie 5.