Anne-Mieke Ruyten, Liever op blote voeten

Het was Anne-Mieke zelf die, ondanks het naar eigen zeggen Limburgse minderwaardigheidscomplex, tegen de toenmalige directeur van de Toneelacademie Maastricht in ging. Je moet geen oude schoenen weggooien als je nog geen nieuwe hebt, kreeg ze van het schoolhoofd te horen. Haar reactie legde direct haar toekomst vast: “ik loop nog liever op blote voeten”. Die woorden resulteerden in onder andere SamSam, Kinderen Geen Bezwaar en, meer recentelijk, Dagboek van een Herdershond. De Toneelacademie in Maastricht bleek achteraf geen succes.

Want op die toneelschool in Maastricht kwam ze eigenlijk niet zonder toeval terecht. “Ik ben in ’78 in Maastricht komen wonen. Na de havo in Venray wilde ik eigenlijk balletdanseres worden, maar door een blessure mislukte dat. Ik wist dat ik iets met kinderen wilde gaan doen, maar niet in het onderwijs.Ik begon hier op Jekerdal, een opleiding voor een hbo-functie binnen het jeugdwelzijn. Maar dat werd niets.”

De enige les die Ruyten namelijk echt leuk vond, was drama. “Ik had een hele speciale band met die lerares, Anne van den Berg. In mijn derde jaar ben ik gestopt omdat ik teveel kind met de kinderen was. Ik wou geen afstand nemen, ik wou ze bij wijze van spreken allemaal adopteren. Niet goed voor hen, niet goed voor mij.” In die tijd had Anne-Mieke wel al een fling met de toneelschool. De acteurs in opleiding gingen geregeld op stap in De Dikke Dragonder, het café waar zij ook vaker kwam.

Lees het hele interview met Anne-Mieke Ruyten in Navenant uitgave 3 vanaf pagina 158.
Bestel hier Navenant editie 3.

Tekst: Chris Gijzen/ Foto’s: Raoul Limpens