Miriam Vleugels: Geen kunstacademie, wél de vastelaovesposter

Miriams jeugd was er een voor gevorderden. Een vrij turbulent leven, vertelt ze open en met een soort luchtige berusting. “Niet heel ernstige dingen, gelukkig, maar onrust. Dat kwam al vanuit mijn ouders: tweeëntwintig keer verhuisd, faillissementen van mijn ouders hun galerieën meegemaakt, van alles en nog wat.” En dat 'wat' was meestal kleurrijk. Opgroeien in een kunstzinnig huishouden betekende ook dat het avondeten soms meer weg had van een kunstperformance met rode wijn dan van een doorsnee gezinsmaaltijd. “Mijn moeder is heel lief, heel zorgzaam. Bij ons thuis mochten kunstenaars altijd mee-eten. Het was iedere avond feest met veel alcohol. Die mensen waren altijd dronken, daar kon je niet normaal meer mee praten. Dat was mijn beeld toen. Ik dacht als kind: dát ga ik dus niet worden.”

Op de middelbare school kreeg ze het advies om naar de kunstacademie te gaan, maar dat stond haar tegen. “Ik was zo’n kind waar als je naar keek, ik al rode bakken van schaamte had.” Toch werkte ze als puber een tijdje ‘als straf’ in de galerie van haar ouders. “Omdat ik een vervelende tiener was, gewoon uit rebelsheid. Met mijn lang gezicht iedere dag.” De jonge Miriam koos dan ook voor een carrière in de IT. Logica, structuur, computers: het tegenovergestelde van kwasten en ezels. “Ik was een van de eerste vrouwen die die opleidingen volgde”, vertelt ze. “Tot mijn 35e ben ik in de IT gebleven. Hbo-studie in de avonduren gedaan, altijd heel druk en veel nieuwe dingen aanpakken.” Maar het creatieve bleef onderhuids borrelen. Totdat een burn-out haar tot stilstand dwong. “Toen bedacht ik: wat was het ook alweer waar ik mij vroeger als kindje zo goed bij voelde? En toen was dat toch het tekenen.”

Het hele artikel lezen? Bestel hier Navenant editie 2 2025 voor €7,50.