IJshockeyer Julie Zwarthoed

“Ik was drie toen ik voor het eerst op het ijs stond”, begint Julie met een glimlach. Dat is ook niet zo gek: haar liefde voor ijshockey komt van huis uit. Ze kreeg de sport met de paplepel ingegoten. “Mijn vader is altijd coach van ijshockeyteams, zoals de Eaters in Geleen, geweest. Nu coacht hij nog steeds de Kemphanen in Eindhoven. Als ik sommige oude foto's bekijk, vraag ik me soms af of het echt mijn eigen keuze was om te gaan ijshockeyen. Voor mijn ouders was het in ieder geval makkelijk: mijn vader was altijd op de ijsbaan, waardoor het vanzelfsprekend was dat ik meeging.” Toch blijkt die combinatie van sport en gezinsleven een gouden formule te zijn. "Zolang ik me kan herinneren, heb ik altijd plezier gehad in deze sport. In de klas speelden de meisjes handbal en de jongens voetbal en dat maakte me soms een buitenbeentje. Maar ik ben blij dat ik bij ijshockey ben gebleven”, vervolgt ze. Haar vader is altijd een belangrijke steunfactor voor haar geweest. “Ondanks dat hij zelf coach was, heeft hij me nooit écht gecoacht. Dat zou denk ik botsen in onze vader-dochterrelatie. Maar hij heeft altijd zijn steun uitgesproken. Hij zei steeds: ‘Zolang je plezier hebt, moet je doorgaan en doorzetten.’ Dat heb ik altijd in mijn achterhoofd gehouden.”

Lat hoger leggen
Voor Julie is ijshockey altijd al meer dan alleen een sport geweest; ze voelt zich er op en top thuis. “Het teamklimaat is altijd heel fijn geweest. Wanneer je iets met passie doet, wordt het ook makkelijker om er tijd en energie in te steken”, vertelt ze. Het duurt niet lang voor anderen Julies’ talent opmerken. Om haar dromen na te jagen, verhuist ze daarom op haar zestiende naar Eindhoven voor het Centrum voor Topsport en Opleiding. Hier kan ze zich volledig richten op ijshockey. “We trainden twee keer per dag en combineerden dat met school. Maar op die leeftijd was ik echt nog niet echt klaar om van huis weg te zijn. Ik ben een persoon die heel snel last heeft van heimwee.” Toch blijkt dat jaar bijzonder succesvol: Julie wint namelijk goud op de Jeugd-Olympische Spelen. “Vanaf toen was ik er pas van overtuigd dat ik hier daadwerkelijk talent voor had.” In het jaar erna speelt ze voor het eredivisieteam in Geleen. “Het was een mooi team maar ik voelde dat ik meer wilde en dat ik nog verder wilde groeien. Destijds was ik omringd door talentvolle mannen en jongens. Maar het was ook een hard klimaat.” Julie streeft naar meer en legt de lat constant hoger voor zichzelf. “Ik voelde aan alles dat ik niet lekker in mijn vel zat. Na goed nadenken heb ik toen besloten om het roer volledig om te gooien.”

Het hele artikel lezen? Bestel hier Navenant editie 5 2024 voor €7,50.