Twee Limburgse kerken Om in te denken en in te dansen

Het interieur van de Benedictuskerk bestaat uit kaal, ruw en grijs beton. Het interieur van de Catharinakapel is een explosie van kleurrijke beelden, deinend door de ruimte. In de Benedictuskerk vinden je ogen meteen rust. In de Catharinakapel kom je ogen tekort. In de kerk zingen monniken in hun zwarte habijten gregoriaans. In de kapel zou je op hoog volume dance of house willen draaien.

Jaren 70
De verschillen zijn enorm. Toch zijn beide gebouwen intens katholiek. Bovendien komen ze beide uit dezelfde tijd. De Benedictijnenkerk werd in 1968 neergezet onder leiding van architect-monnik Dom Hans van der Laan (1904 -1991). En hoewel de Catharinakapel al werd gebouwd in de 12^e eeuw, schilderde de kunstenaar Hans Truijen (1928-2005) in 1978 het kleurrijke interieur.

Van der Laans kerk ademt een en al rust. Je arriveert bij de Benedictusabdij en opent de grote houten toegangspoort. Meteen stap je in de stilte van het klooster. Je loopt de trap op naar de kerk en wacht op de komst van de broeders Benedictijnen. Achter de kale ramen, hoog boven het altaar, wuiven bomen. Wolken trekken voorbij of regen slaat tegen de ramen.

Acht keer per dag - startend om half vijf in de ochtend - treden de monniken twee aan twee naar binnen. Hun blikken staan ernstig, hun monden zwijgen. Zij slaan de enorme koorboeken in de banken open, gaan staan, buigen en voltrekken de oude Latijnse liturgie. Soms stijgt wierook op, om in de betonnen ruimte nog minutenlang te blijven hangen. Aan de bezoekers besteden de monniken geen enkele aandacht. Na afloop van de Lauden, de Terts of de Vespers verlaten zij onverminderd ernstig hun kerk. Dan is het weer stil.

Het hele artikel lezen? Bestel hier Navenant editie 3 2024 voor €7,50.