Het Dubbroek is van oorsprong een oude arm van de Maas’, begint het infobord van Het Limburgs Landschap op de parkeerplaats aan de Bogartweide in Baarlo. Maasarm en de naam ‘broek’ zeggen al genoeg. Dat is nattigheid. Goed schoeisel aanbevolen dus. Maar er is meer…. Vandaag is het rustig, geen auto [of fiets] te bekennen. Daar had ik op deze doordeweekse herfstdag ook op gehoopt.
Tekst en fotografie: Het Limburgs Landschap, Henk Heijligers
Vergeet me niet
Ik kom deze ochtend tijdens mijn knooppuntenwandeling in het Dubbroek niemand tegen. Wandelen lijkt uit. Fietsen, maar dan om het Dubbroek heen, zo blijkt later tijdens mijn wandeling, is daarentegen ‘trending’. Elektrisch, dat dan weer wel. Dubbroek is zo’n natuurgebied dat niet meteen op je netvlies staat als je erop uit wilt trekken, maar ik heb het entreebord nog niet achter me gelaten of ik word al welkom geheten door het vergeet-me-nietje. Frivool en met dauwdruppels bedekte blauwe bloempjes inclusief liefelijk botergeel middenin - en nog met een groot aantal bloemknoppen in de aanbieding - lijkt ze nog niet in de gaten te hebben dat er toch echt een ander jaargetijde aankomt. Er vliegt overigens nog van alles rond op deze zonnige herfstdag. Een gehavend witje, van het klein geaderde soort, drinkt nog wat van de distels langs het pad. Ook een afgevlogen heidelibel geniet nog van de laatste warme zonnestralen. Beide zijn al flink op hun retour. Ze zullen het eerste nachtvorstje, misschien zelfs een eerdere koude nacht, niet overleven. Twee zandoogjes – in dit geval bonte- vliegen tegen elkaar op als grote rivalen. Alsof er nog iets van afhangt. Ze zijn vergeten dat de lente al ver achter ons ligt. In het bos hangt namelijk al zo’n typische vochtige herfstgeur van verrottend blad en paddenstoelen.
Hooien en spotten
Her en der door het Dubbroek, zeker ook op de hogere delen, liggen diverse kleine en grotere hooi- en graslandjes. Ze zijn onlangs gemaaid en het gemaaide gras ligt in lange rijen te wachten op transport. Verschralingsbeheer is de vakterm. Door het maaisel af te voeren wordt de bodem keer op keer iets armer. Grassen krijgen daardoor steeds minder de overhand en bloemen weer kansen. Die kleine hooilandjes zijn ook de favoriete plekjes om in de vroege ochtend of late avond grazende reeën te spotten. Vooral aan de bosrand. Daar is het me deze ochtend om te doen en daar kan ik geen andere pottenkijkers bij gebruiken. Die rust bevalt me dus wel.
Kerkhoaf
In het hele Dubbroek is geen kerk te bekennen, ook geen klein kapelletje. Toch blijkt een enkel houten kruis voor een compleet kerkhof te staan, gereformeerd nog wel. Alhoewel, vroeger noemden Rooms-Katholieken alles en iedereen die een ander geloof aanhielden al snel gereformeerd, vandaar dat het hier in de volksmond ’gerefermeerd kerkhaof’ wordt genoemd. In vroeger eeuwen zouden hier zelfmoordenaars en niet geïdentificeerde lijken zijn begraven. Eind 19e eeuw werd het opnieuw in gebruik genomen en zijn er drie of vier ongedoopte kinderen begraven, want als niet gedoopte kwam je niet op het ‘normale’ kerkhof te liggen.
Pispotjes
Langs de bospaden pronken op veel plekken nog prachtig bloeiende akkerwindes, lokaal ook pispotjes genoemd. De reden laat zich raden. Er zijn meer kleurvarianten, maar deze is helderwit met, of hij al langer in gebruik is, een gelige schijn in het midden!
Zorgboerderij Dubbroek nodigt mij uit voor koffie. Zelfbediening, want ook hier is niemand te bekennen. Ook het terras is leeg. Het zij zo, de koffie is er niet minder om. Achter de moestuin staren twee ezels mij stoïcijns aan alsof ze vragen om een foto. Het mogen dan wel geen reeën zijn, maar wat geeft het. Ik heb heerlijk gewandeld en die reeën zien we met een beetje geluk de volgende keer.
