Aardbeving
Aan het begin van de avond hebben we afgesproken met Ioanna Vafini, die ons kort zal rondleiden door de ‘old village’, hogerop in de heuvels. Ioanna kent iedereen op het eiland en iedereen kent haar. Ze is naast architect ook hoteleigenaar en bestuurslid van de Tourist Board, en haar vader is de burgemeester. Een betere gids kunnen we ons niet wensen! “Chora, wat we sinds 1965 de ‘old village’ noemen, was voor die tijd het grootste dorpje van het eiland”, vertelt Ioanna. Ze vervolgt: “Maar in 1965 is er een vreselijke aardbeving geweest waarbij het dorp grotendeels is verwoest. Dat is in de periode na 1980 weliswaar helemaal gerestaureerd, maar kort na de aardbeving zijn de meeste bewoners naar de haven getrokken waardoor Patitiri nu het grootste plaatsje is”.
Dat ‘groot’ valt wel mee, want Alonissos telt in totaal nog geen drieduizend bewoners. Als je door de old village wandelt, doet niets meer aan de aardbeving herinneren. Het is een zeer charmant en schilderachtig oud dorp. De naam Chora wordt amper nog gebruikt, iedereen heeft het over de old village. Aan de rand van het dorp komen we langs het prachtig gelegen kerkhof. Genieten bewoners tijdens hun aardse bestaan op Alonissos al van sublieme vergezichten, ook ná hun verscheiden hebben ze hier zonder uitzondering een ‘room with a view’!
Tijdens onze wandeling bezoeken we ook het eerste en enige onderwatermuseum ter wereld, het ‘Knowledge Awareness Centre for the Accessible Underwater Archeological Sites’. Een hele mond vol, maar het is beslist de moeite van een bezoek waard. Dat zit zo: Alonissos lag al in de oudheid op belangrijke internationale scheepvaartroutes. Daardoor liggen er in de wateren rondom het eiland talloze scheepswrakken met uiterst waardevolle archeologische vondsten, zoals bijvoorbeeld terracotta amfora’s met wijn en olijfolie. Het idee voor het museum is ontstaan nadat bleek dat ‘vakantieduikers’ vaak onbewust dergelijke vindplaatsen beschadigden. Dankzij de moderne techniek kun je nu in het museum met een Virtual Reality bril op je hoofd op onwaarschijnlijk realistische manier onderwater duiken en de archeologische schatten bewonderen. Een echte aanrader!
Aan het einde van de rondleiding door de old village neemt Ioanna ons mee naar het uitzichtpunt Kalovoulos, dat bekend staat vanwege de schitterende zonsondergangen. Ze heeft niets te veel gezegd, want de ondergaande zon kleurt de hemel in ontelbare kleuren geel, rood en goud, waarbij ook het naburige eiland Skopelos baadt in het avondlicht. Een mens zou van minder romantisch worden!
Vissersbootjes
De volgende ochtend zetten we na het ontbijt koers naar het dorp Kalamakia. Picture this: azuurblauwe zee, twintig huizen, twee traditionele restaurants op de kade, vissersbootjes voor de deur waar door een schipper de vis aan land wordt gebracht, moeder die in de open keuken staat en het belangrijkste: we zijn hier echt hélemaal alleen. De ober van restaurant Margarita vertelt dat dit in augustus heel anders is, want dan weten zijn landgenoten van het vasteland Alonissos wel te vinden. “August is hell for me, because I work all alone”, zegt hij wat bedrukt. Maar vandaag hoeft hij zich niet te overwerken.
Het is bijna twaalf uur en we besluiten hier maar eens even lekker te blijven zitten. Onze gamba’s gaan letterlijk vanaf het bootje rechtstreeks de grill op, evenals hun achtpotige lotgenoot octopus. Vooraf eten we in olie ingelegde ansjovis, en als nagerecht is er gekonfijte sinaasappel. Mogen we even afrekenen? Jazeker, dat is dan bij elkaar 34 euro… Inclusief wijn, welteverstaan. Mogelijk dat de twee karaffen gekoelde witte wijn ons wereldbeeld wat extra rooskleurig maken, maar als we na afloop op het aanliggende strandje in de schaduw uitbuiken, concluderen we eensgezind dat gelukzaligheid toch echt bestaat!
Alonissos heeft feitelijk maar één weg die van zuid naar noord over het eiland loopt, totale lengte zo’n twintig kilometer. Een tiental zijwegen voert naar even zoveel strandjes, het ene nog paradijselijker dan het andere. We bezoeken ze bijna allemaal, waarbij we vaak de enigen zijn. Onze favoriet is het strand Megalos Mourtias, echt fantastisch mooi!
Tijdens een van de volgende dagen eten we in restaurant Akrogiali aan de haven in Patitiri. Ioanna heeft de tafel voor ons gereserveerd, zodat we ‘first class’ zitten. Na wat overheerlijke tonijn vooraf eten we de specialiteit van het huis: linguine met garnalen. Gevolgd door een krokant gegrilde red snapper. Wie zegt er nog dat Grieken alleen maar grote hoeveelheden vlees eten?
Veel te snel naar onze zin vliegen de dagen voorbij en met veel weemoed stappen we de laatste dag aan boord van de ferry die ons terug naar het vasteland brengt. ‘Paradise Island’ Alonissos nemen we mee in ons hart!
