Jon van Eerd in gesprek met Doris Baaten

JON: Ik heb sowieso een paar uur uitgetrokken.
DORIS: Waarvoor?
JON: Voor dit gesprek.
DORIS: Hoezo?
JON: Omdat ik weet dat als wij eenmaal op gang komen, we voorlopig nog niet klaar zijn.
DORIS: HAHAHAHAHA… Dat is waar. Wat heerlijk om je weer eens uitgebreid te spreken!
JON: Ja, dat is lang geleden. Maar ik houd je nauwlettend in de gaten, hoor. Met alles wat je doet. Jij gaat ook maar door.
DORIS: Ik houd jou ook in de gaten. En jij gaat ook maar door.
JON: Dit gesprek gaat nu al nergens naartoe. HA HA HA HA.
DORIS: HA HA HA HA HA. Maar áls we elkaar spreken dan is het weer alsof het gisteren was.
JON: En zoe is ut!
DORIS: Het is toch eigenlijk zo gek dat we elkaar in onze jeugd nooit tegen zijn gekomen. We woonden allebei in Maastricht en gingen daar ook naar school.
JON: Ja, maar ik groeide op in Biesland. En omdat je ouders vlakbij die van mij woonden, dacht ik altijd dat we ook op hetzelfde pad hadden moeten komen.
DORIS: Ja, maar ik heb daar nooit gewoond, hè? Ik ben in Scharn opgegroeid. En daar bij de nonnen op school gezeten.
JON: Ja, de familie van Eerd zat ook bij de broeders en de nonnen. Ik zat in het centrum. Op de Sint Jozefschool tegenover het Pater Vinktorentje. Naast de Hiemel waar we later gingen dansen.

Het hele artikel lezen? Bestel hier Navenant editie 4 2024 voor €7,50.