Als kind was Miriam Lenarts al in de weer met barbiepoppen. Voor haar geen fantasie- of rollenspellen maar jurkjes op maat maken. Allerlei rommeltjes zoals plastic zakjes, stukjes kant, glitterbandjes en knoopjes werden gebruikt om de leukste jurkjes te maken voor de poppen.
Tekst: Sandra Heijckers-van Melick / foto’s: Raoul Limpens, Studio Myr
Geen wonder dat de creatieve Miriam na de middelbare school naar de Kunstacademie ging in Maastricht. Alleen was er nog geen moderichting in die tijd. En de richtingen die er wel waren, die waren niet echt haar ding. Uiteindelijk kwam ze via een vriend op het pad van kleuteronderwijs. Niet lang na de komst van haar eigen kinderen, werd Miriam alleenstaand en was het een kwestie van ‘brood op de plank’. “Dus ik heb allerlei baantjes gedaan. Van het een naar het ander. ’s Avonds was ik te moe om nog iets te doen maar mijn creativiteit bleef borrelen van binnen.” Miriam koos voor de originele oplossing om tijdens de pauzes te gaan breien. “Ik werkte destijds op de administratie van een ziekenhuis. Geestdodend, althans dat vond ik, maar het verdiende goed. In de pauzes ging ik dus breien en mijn collega’s lachten mij uit. Dat was 18 jaar geleden. In die tijd was breien nog iets voor oude omaatjes. Tja, mensen zagen wel mooie dingen ontstaan.” Daardoor begon het bolletje garen te rollen met steeds meer verzoekjes voor kleding.
Uitbreiden
Miriam bereikte haar grenzen van al het handwerk. Ze herinnerde zich dat haar dochter een breimachine cadeau had gekregen maar daar niks mee deed. Ondanks het feit dat Miriam nooit met een breimachine had gewerkt, ploos ze alles uit en leerde zichzelf met de machine te breien. “Dat bood toen weer tijdelijk soelaas omdat ik sneller kon breien. Maar ook dat was op een gegeven moment niet voldoende.”
Het hele artikel lezen? Bestel hier Navenant editie 3 voor €7,50.