Floris Postmes zet het mes in het gewone leventje
In vroegere tijden stond een rijk gedecoreerd mes symbool voor macht en eer. Maar aan deze symboliek heeft de 19-jarige Floris Postmes juist maling. Macht en geld zeggen hem niets, net zozeer als status en roem. Floris zet het liefst het mes in het gewone, burgerlijke leven en streeft naar vrijheid en onafhankelijkheid.
Tekst; Frans van Tuel │Foto’s: Raoul Limpens
“Als ik in een stad zou moeten wonen of werken, beland ik in een psychiatrische instelling”
In het uiterste zuiden van onze provincie, verscholen tussen de glooiende heuvels, ligt het voormalige klooster Hoogcruts. Dit gebouw krijgt de komende jaren, om het te behouden voor de toekomst, een nieuwe functie. Het is de bedoeling dat het Rijksmonument een ontmoetingsplek wordt voor creatieve mensen. Floris Postmes, afkomstig uit een nabijgelegen dorpje, is één van de eerste huurders. Hij verruilde een paar maanden geleden de schuur achter zijn ouderlijke woning voor een kleine werkruimte op het kloosterterrein. In zijn atelier vervaardigt Floris messen van een ongekende schoonheid. Het ambacht van het smeden en polijsten van deze messen maakte de 19-jarige zichzelf eigen. “Dat ging heel natuurlijk. Al op jonge leeftijd had ik een fascinatie voor messen en die interesse nam alsmaar toe naarmate ik ouder werd. Door er veel over te lezen, online video’s te kijken en er met anderen over te praten leerde ik de techniek om messen te smeden. Ik maak veel damastmessen. Met deze techniek waarbij verhit staal in honderden tot wel duizenden lagen gevouwen wordt, werden in Japan ook de bekende samoeraizwaarden gemaakt. Door dit smelten en vouwen ontstaat uiteindelijk de gewenste vorm of patroon in het mes. Overigens is het staal afkomstig uit Engeland en het heft maak ik van hout uit de omgeving. Je zou mijn messen dus een streekproduct kunnen noemen”, lacht Floris.
Lees verder in Navenant 2 / 2021, vanaf pagina 44
Wij helpen u graag verder
Velden met een * zijn verplicht