Vroeger gingen mensen op vakantie met een Reisgids Europa 1983, een pak hagelslag en een vaag vermoeden dat het in de Dordogne ‘wel lekker eten’ was. Tegenwoordig gaan we op reis met een koffer vol culinaire ambities en een Michelin-app als kompas. En hoe leuk het ook lijkt: het levert eigenlijk vooral stress op.
Vakantie betekent voor mij vrijheid. Weg van de klok, weg van de to-do’s. Maar zodra ik de grens over ben, begint het. De jacht. Niet op een ligbedje, maar de jacht op dé plek om te eten. En dan moet het raak zijn. Want ik ben vrij, en als ik dan al een maaltijd eet buiten mijn eigen postcodegebied, dan moet dat raak zijn. Een aanbeveling van iemand met een foodblog, Michelingids of een Bib Gourmand. De sfeer moet kloppen bij het land.
Er is geen ruimte meer voor mislukte etentjes. Geen pizzeria waar de saus naar tomatenketchup smaakt en de wijn per ongeluk matig blijkt te zijn. Nee, als ik nu een fout maak, heb ik niet goed genoeg gezocht. Alles is immers te vinden. Beoordelingen. Foto’s. Menukaarten. Keukenteams. Soms zelfs de naam van de boer die de aubergines heeft gekweekt.
En toch verlang ik soms terug naar hoe het vroeger ging. Naar verdwalen in een dorpje, de geur van knoflook volgen, of gewoon ergens gaan zitten omdat er al drie tafels bezet zijn door mensen die oprecht gelukkig lijken. Het avontuur van een menukaart in het Spaans waarbij je gokt wat ‘Callos a la Madrileña’ ook alweer was. (Je vergeet het nooit meer als je het één keer gehad hebt.)
En het gekke is: zelfs als het eten uiteindelijk perfect is, een uitzicht op zee. Een ceviche die zingt van de limoen, een ober met net genoeg onverschilligheid, dan nog blijft er iets knagen. Want ik heb het niet ontdekt, ik heb het gevolgd. De magie zit niet altijd in de ster, maar vaak in het toeval. In die keer dat je dacht dat je in een snackbar zat, en ineens een familierecept kreeg dat al drie generaties meegaat. Zonder hashtag, zonder foto. Gewoon goed.
Misschien moeten we weer een beetje durven verdwalen. Niet alleen op de weg, maar ook aan tafel. Gewoon iets bestellen zonder Google erbij. Gewoon ergens binnenlopen omdat het er naar knoflook ruikt. Want het mooiste vakantie-eten is niet per se het beste, het is dat broodje bij een tankstation dat achteraf de redding van de dag bleek. Of die gebraden kip op een plastic bordje, die smaakte naar vrijheid.
